Табынып әуел бастан
Өзіңді сүйемін мен, Олжас жолдас,
Жаныңды ешкім оңай жаулай алмас.
Жырыңа қаншама рет жанып-күйгем,
Жалынға лаулап тұрған кім шарпылмас?
Табынып әуел бастан талантыңа,
Балағам әр сөзіңді саф алтынға.
Өмір-шың, шыңға қорқақ шыға алмайды,
Батырға жеңіс те бар, жоғалту да.
Әрі пәк, әрі жомарт, әрі күшті,
Жырыңнан жас жүрегім қанып ішті.
Бірбеткей мінезің бе – сол да сөз бе,
Тұтқының болғам сенің бағынышты.
Ақынсың өзгелерден жырың бөлек,
Сүйемін, сені сүйе білу керек.
Сен тіпті қоңырлатып ән салсаң да,
Қиырдан ел таниды үніңді ерек.
Айнымас әділдіктен, бетін бұрмас,
Өмірге сендей ақын қайта тумас.
Сүйесің көп нәрсені бұл дүниеде,
Сүйемін сол үшін де өзіңді, Олжас!
Білемін дұшпаныңды алыс-жуық,
Ыстықсың тартқан сайын олар суық.
Бір рет былғанған соң көкірегің,
Ешкім де тазарта алмас кірін жуып.
Ұнатам, тіпті шалыс басқаныңды,
Самғасаң сапырасың аспаныңды.
Пір тұтам еңсеңді де елден биік,
Жылуын жүрегіңнің шашқаныңды.
Шаршамай шартарапты шарладым мен,
Тартыстым талай-талай жауларыңмен.
Сырымды жайып салғам, алғаш сені,
Өмірдей сүйіп тұрып бар жаныммен.