Құлпырғанмен кең жаһан
Құлпырғанмен кең жаһанның жамыраған гүл бағы,
Шешілер ме түйінделген шым-шытырық жұмбағы.
Сәби ғұмыр өксігіне құлақ түрмес көк аспан,
Жұбатпаса жылағанды қара жердің құндағы.
Шыңырауға шын батырса қараңғылық зынданы –
Көлеңкенің қоюланып, қас қарайып тынғаны.
Түн күзеткен періштенің кірпігінің талғаны –
Таң сарғая жұлдыздардың көзін ашып-жұмғаны.
Тыным алған тіршіліктің төсегінен тұрғаны –
Айғай-шудан құдіреттің құлағының тұнғаны.
Күн мен түннің шұғыласына алма-кезек шомылған
Жан иесі байыз таппас байланғанша тіл-жағы.
Бөлемесе рахатқа бейіш нұры ондағы,
Зая кетер Жаратқанға жалынғаның мұндағы.
Пешенеңе жазылмаса Алла разы қылмағы,
Күнің қараң қурап ұшқан жапырақтай жылдағы.
Гүл қайғырмас үлбіреген көбелектің қанатын
Жұлып түссе қызыл тікен – қызғаныштың тырнағы.
Шөлдегенін елең қылмас сексеуілдің құмдағы,
Қысы-жазы жайнап тұрған жасыл шырша шыңдағы.
Тиянақсыз дүниенің түпсіз сыры таусылмас,
Соза берсем сүріндірмес сүрлеуге сап жырдағы.
Оянбаса ұйқыдағы ғасырлардың мұң-зары,
Шыға қоймас шіріп қалған дәруіштің құмғаны.
Шыңылдайды шыңырауда шөгіп жатқан қара тас,
Қасиетті ата қоныс күңіренсе қырдағы...