Сарыарқада сардарым!
Жаза бассам жаңылып, шамырқанба, Киелім,
Бір өзіңе сыйынып, сөзден сауыт киемін.
Дамыл алып жатқандай ұлан-байтақ қазақтың
Әрбір сүйем жерінде сенің асыл сүйегің.
Сарыарқада, Сардарым, көтерілді күмбезің,
Жалт қаратып мұнартқан айдың жүзін, күн көзін.
Жеңіп бітіп жауыңды, кеттің бе ұшып ғарышқа,
Ғайып болып Ғайсадай жер бетінен мүлде өзің?
Сені қойған куә жоқ өз қолымен қабырға,
Тірілердің басыңа тіккен үйін қабылда.
Мәңгі мызғып жатырсың Хантәңірі, Қаратау,
Тарбағатай, Түркістан бәлкім Алтай, Сауырда.
Тыным бермей тәніңе жарық дүние тарлығы,
Топырағыңды жасыртқан Жаратқанның жарлығы.
Білетінім жалғыз-ақ – жаның сенің жәннатта,
Аруағыңа қарыздар бұл қазақтың барлығы.
Жауар күндей күркіреп сен қорғадың күллі елді,
Күллі дала дүркіреп атыңды атар күн келді.
Дарабозым, рухыңа төбе сайын дұға оқып,
Әсте көптік етпейді орнатсақ та мың белгі.
Салмақ түссе бел сынар - еңіреген ер шыдар,
Қаһарманы жоқ елдің көзден жасы тамшылар.
Астананың түбінде Көк Туыңды күзетіп,
Терістікке жон беріп жатқаның да жөн шығар!..