20.05.2022
  90


Автор: Мөлдір Дарханбаева

Шабыт

Шабыт та шалқалаған
Ертең деп есінейді.
Сезім жоқ сәл қараған
Көңілсіз кеш үдейді.
Өлеңге есім кетіп
Жүргем жоқ, (Бәрін білем).
Сен мейлі кешірме түк
Бақпасам әлімді мен.
Көшірме-күнім кешкен
Атып жүр текке әр таңым.
Өзім кеп үңілместен
Өлеңге өкпе артамын.
Өткізген «керемет» тым
Күндерден қалады нем?
Танымай неге кеттім?
Қаламды парағымен.





Пікір жазу