Сұраған аға...
Сұраған аға,
Құлазып жүрмін медиен, құба далада.
Ал, менің анау Алтайым, теріскейімнің,
Жайлауында әлі жыланкөз бұлақ аға ма?!
Сұраған аға,
Жайлауымда әлі жыланкөз бұлақ аға ма?
Қараша келген шақтарда қара өзек бойлап,
Қара суларым қамығып жылап ала ма?!
Босағам еді,
Туған жерді ойлап көңілім босамап еді.
Балаң балтырды қанатқан қарағандары,
Тошала терген сайларым тоса ма мені?!
Іңгәлап қалар,
Сәби-сезімім тек мұңнан пір қанат табар.
Таңдайға тәтті сағыныш татырып кеткен,
Балалығымды жасырған Шырғанақты арал.
Көшімді бөлек,
Әкеткен едім, тұтпаймын есіл күнге кек.
Бардың ба, аға, білдің бе, жағдайын елдің?
Біздің жайлаудың: «Қос көлі қосылды»- деп ед!
Ойлаған арман,
Ортайып қалмас дәл бүгін бойдағы алаудан.
Санамда мәңгі жаңғырып тұрып алады-ау,
Сарбайпақ терген сәттерім қойқарағаннан.
Зар шегетұғын,
Жас жүрегімнің шығарды қанша ер өкімін.
Көшпенділікке жоқтықтан өшпенділігім,
Жыланқияқты жинап ап қамшы өретінім.
Көбең атпенен,
Қойшы ауылына білмеуші ем, не қалап келем?
Шарана жырым жүректе сонда жарылған,
Төл тасығанда өрістен кереғаппенен.
Сүйем Алланы,
Себебі қазақтығымнан кием аумады.
Қыз-жігіт әлі жиналып басын қоса ма,
Қызық-думаннан құр қалмай бие баудағы?!
Үмітті алдыма,
Үкілеп едім бабалық ғұрыптарды ұға.
Толғанып айтар ұлтыма ұлағатты ойды,
Толған ырғайды іздейтін жігіт қалды ма?!
Сұраған аға,
Сұрқайы тірлік, сұм ниет мына қалада.
Сағынышыммен жаныңды жылатып алсам,
Кінәламассың ініңді,
... сыраға бола!