Мәрмәрдің жағасы мамыр күн...
Мәрмәрдің жағасы мамыр күн,
Ақанның әнінде лағыл мұң.
Әніңді үзбеші, достым-ау,
Сағыныш соңында сарылдым.
Айлы ақшам, Стамбұл шаһары,
Ешкіммен жоқ сынды шатағы.
Еріксіз есіме түседі,
Балдырлы көлдерім, бақалы.
Топқапы сарайы – патшалық,
Баязит дүрлеген бақ шауып.
Бір тегім Күлтегін емес пе ед,
Білмеймін қай тұста ақсадық?!
Азаншы, мүлгіген мұнара,
Теңізде тербелген Күн ана.
Османлы түркінің бақыты,
Тәңірден тартылған сыбаға.
«Өтүкен қойнауы да Алтайда,
Үкөктің жайлауы да Алтайда.
Күлтегін құратын қағандық,
Түркінің байрағы да Алтайда.
Қағаннан қағаны алмасқан,
Алтайда басталып алғашқы ән.
Сондықтан тұғырым тым биік,
Содан да рухым алдаспан!
Ақтүтек боранын түтеткен,
Тарадық Алтайдан, Үкөктен.
Жалауын жау жыға алмаған,
Қағаны қадамын құт еткен!»
...Осы оймен теңізге телмірем,
Осқырына берді жел-күрең.
Cтамбұл, аштың-ау көзімді,
Ертекті сүймеймін енді мен!