19.05.2022
  122


Автор: Ұмтыл Зарыққан

Сенің жалғыз сыңғыр еткен бір күлкің,

Сенің жалғыз сыңғыр еткен
бір күлкің,
Жүрегімнен өшіреді мұң бұлтын.
Енді маған жалған емес
«мың бір күн»,
Енді маған арман емес
«мың бір түн».
Маған мəңгі қайта оралмас көктемім,
Неге сонша көздеріңмен өртедің.
Сенің көзің толмап па еді жасыңа,
Мені өзен толқынымен тепкен күн.
Суға салған, құмда қалған іздердей,
Қалады екен кей бақытты көз көрмей.
Сенің құсың өзге жанға қонғанда,
Менің құсым ұшпай жатып өлгендей.
Бұл азаптан енді қалай емделдім,
Жанарыңда жалғыз жас боп тербелдім,
Сенің құсың молама кеп қонар ма,
Мені сенің жүрегіңе көмген күн.





Пікір жазу