Құм астындағы қала
Тараз, сенің іргеңді ғұн қалаған...
Айналдың тұл даладан гүл қалаға!
Керуен кіре тартқан күнге беттеп,
Бір соқпай өтпейтұғын бұл бекетке.
Парсы да, қытай, соғды, славян да,
Өзіңде апталап, күн-түн аялдап,
Ағылып бұхарлық пен хиуалық,
Тәңірім құбылаңды шұғыла ғып...
Жататын қан базарың қызып ерен,
Ататын таңың азан үніменен,
Шеберің асфаһани қылыш сомдап,
Өнерін жайды төрткүл дүниеге!
Қымызың, хұсни-хор сұлуың да
Шайырдың жыр боп түсіп буынына,
Көріктей күре тамырың бүлкілі де,
Жататын тынбай соғып күн-түнімен.
Сыртынан сарайшықтың жәймен шола,
Сұқтана қарап өтті Ай қаншама,
Көп қырсық кіндігіңе байланса да,
Көк бүршік гүл күліңе айналса да,
Феникс құстай қайта құлпырғансың
Әлқисса, бір сүрініп, бір тұрғансың.
Далалық өркениет үлгісін де,
Аман-сау тұрсың сақтап кірпішіңде.
Ғажап-ақ дәуірнама басқан таңба әр,
Қағанат дәуірінен қалды тас бал-балдар.
Алапат қырғындардан басталған зар,
Азалап шерін көміп тас қорғанға...
Аманат- адамзатқа тағылымың!