«Тәукей шеңгелі»
Тұсыңнан Талас омырау ұрғылап,
Өрекпіп өтер күнде ағып.
Қоңыраулы шеңгел, қоңырауыңды қақ,
Желменен бірге ырғалып!
Қоңырауларыңда-даланың үні,
Күңірене күмбір қағады.
Нуыңды кезген бала күнімді
Есіме жиі салады.
Тұрмысың таңда «ұрып дабылды»,
(Түз төсіндегі ай таңба ең)
Дүр етіп өнер ұрық-дәніңді
Қауашақтарыңда шайқаумен!
Құбақан кеште құбыла беттен
Естуші ек әлди, уілді.
Бармадық Еспе құмына көптен
Төктің бе тағы гүліңді...
Өлкеме шырай-өң беріп едің,
Көркіңе көңіл жұбанды.
Сенгенім едің, шеңгелім менің,
Шөлейтке, шөлге шыдамды.
Күмбірлеп көп-көп қоңырауларың
Күреңіткен нуым түздегі,
Сөніп арманың (өмір-ау бәрі)
Түзде өніп, жаттың түзде өліп!
Бірі едің ертек-естелігімнің,
Жаңғырттың түзді, орманым.
Әлемі шексіз көшпелі құмның
Жерімнің –дағы қорғаны.
Шұғынық гүлдер өспейді мұнда,
Шеңгел бар, соған шүкір де!
Шеңгелі барда көшпейді құм да,
Өшпейді қырда түтін де!