Жұп-жұмыр жер секілді менің басым...
Жұлдызды жолымда - асу,
Жолымда – сын,
Басқа-бас ешқашан да соғылмасын.
Иыққа орнатылған,
Шыр айналған
Жұп-жұмыр жер секілді менің басым.
Бұл да тұр шыр айналып өз «кіндігін»,
Сағынып көк жиһанын,
Боз құрлығын.
Өзімнің галактикам,
Сонда жылжып,
Тастаймын дүниеге көздің қырын.
Соларға өмірімді арнағанмын,
Туған күн –
Баста мұрат орнаған күн.
Қанша мың жұлдыз мені шақырады,
Миымда армандары бар ғаламның.
Осы бас өзі – өнер,
Өзі – ғылым.
Осы бас ақылы – аспан,
Сезімі – күн.
Осы бас жаңалықтың өнген жері,
Дүниенің өлген жері тозығының.
Бұл бассыз өмір жылжып,
Ән де айтылмас,
Осы бас – ғарышты да шарлайтын бас.
Көз емес көріп тұрған дүниені,
Көрсетіп тұрған оны – ойлайтын бас.
Өлген күн –
Дүниенің сөнген күні,
Қап-қара түнек болып келген мұңы,
Сондықтан бір тынымсыз ойлайды бұл,
Ойламай қалған күні –
Өлген күні.
Әлі де ойланам мың,
Толғанам мың,
Хатымды болашаққа жолдағанмын,
Осы бас арқылы әлі шешіледі
Тағдыры бүкіл әлем,
Бар ғаламның.
Өлген күн –
Дүниенің сөнген күні,
Қап-қара түнек болып келген мұңы,
Сондықтан бір тынымсыз ойлайды бұл,
Ойламай қалған күні –
Өлген күні.