Сенің бөлмең..
Сенің бөлмең ертегі еді керемет,
Бұрын соған жиі-жиі келер ек.
Жайлап ашып,
Ептеп-ептеп ақырын
Кіріп барған жақсы еді ғой, не керек.
Сен де онда ашық жарқын қыз едің,
Енді оны жырға ғана тіземін.
Есіңде ме, түсіп тұрған көзіңе
Кекіліңді талай-талай түзедім.
Бірнеше жыл ертерек-ті осыдан?
Жүрек әнін көңіліме тоқығам.
Дәп бір өзім жазғандай-ақ қызынып
Есениннен жырлар саған оқығам.
Соның бәрі кіл махаббат болатын,
Жаңбыр жауып түскен кезде қара түн,
Әлгі жырлар аққу болып алыстан
Бізге қарай қанаттарын қағатын.
Содан кейін зырлап ұшып жететін,
Жететін де нәзіктікпен өте тым,
Екеумізді көтеріп ап
Алысқа
Ғашықтардың еліне алып кететін.
Сен де сонда сүйкімді едің,
Тәтті едің,
Жүрегім де саған деген ақ менің.
Қалды сонда балалығым аңқаулау,
Қалды сонда енді оралмас сәттерім.
Аралатып жылы, ұядай бөлмені
Қазір онда қарсы алмайсың сен мені.
Егер оны есіңе де алмасаң –
Өткен күннің өкінішпен өлгені.