Оңтүстікте күн де ыстық, көңіл де ыстық...
Аспанынан айналып от қүлаған,
Оңтүстіктің аптабы соқты жаман.
Шөлден өлген сәтімде,
Бір періште
Жанарынан мейірін төкті маған.
Талайларды бұрында сүйгенмін мен,
Мынау бөлек періште бір көрінген.
Жанды өртейтін ыстық бар оның-дағы
Қара торы өңінде күнге күйген.
Аптаптан ба, бұл жерде аласа аспан,
От шығады тас екеш қара тастан.
Осы аптапты ұмытып,
Есім кетіп,
Сипағым кеп тұрдым мен қара шаштан.
Айналайын,
Сөзіме сенесің бе,
Өзі болды мықтым да,
Төрешім де.
Суды ұмытып мен оған телміргенмін,
Содан кейін не дедім,
Жоқ есімде.
Қыңсыласаң ит-аптап қыңсылағын,
Сонда да мен сүйемін күн шуағын.
Қалай естен жаңылдым,
Түсінбеймін,
Келіп тұрған әйтеуір су сұрағым.
Сол бір сәтте жесем де шапалағын,
Тағы да бір келеді қаталағым.
Сол бір аптап пен
Сол суды, Сол бір қызды
Қалай мүлде ұмытып кете аламын?