Тораңғы тоғайының әні
Жағасында мөлдіреген Балқаштың
Жырын жырлап әр төбе мен әр тастың,
Тораңғының тоғайлары өседі
Куәсіндей ғасырлардың кешегі.
Самал ессе,
Жапырағы желбіреп,
Күн көзіне қол созады елжіреп.
Содан кейін
Ысқырып ән салады,
Бұл бір әннен
Көл де рақат табады.
Тым азайып кеткендіктен, шамасы,
Қасиетті тораңғының ағашы –
Оны ешкім де бұтамайды,
Шаппайды,
Кескен жан да
Еш жақсылық таппайды.
Өйткені ол қасиетті мұңымен
Сыңсып тұрып ән салады түнімен.
Бұл бір әнді тыңдайды жер,
Аспан да,
Тыңдайды көл,
Безерген құм,
Тастар да.
Бастарына келгендей-ақ шын қайғы,
Оны әркім үнсіз ғана тыңдайды,
Мұңлы әннің ешкім сырын білмейді,
Бірақ ол ән жақсылыққа үндейді.
Ән басталса-ақ бірде-бір ит үрмейді,
Ән тыңдаған мал да кірпік ілмейді.
Осылайша бір-бірімен ымдасып,
Жаратылыс жатады ылғи сырласып.