Балалық
Қаңтардың айы үскірік,
Бұдан да ұлып, одан да.
Жыланша кейде ысқырып
Ұқсайтын боран көп аңға.
Мекен қып таудың бөктерін,
Даланың ықтау бір сайын.
Қаптаған елден шеткері
Қыстайтын едік жыл сайын.
Жем іздеп кезген даланы,
Бөрілер менен көп қой аң.
Дем алмай соғар бораны
Жыл еді, қатал көк қоян.
Аңдары зарлап ұлығыш,
Қалықтап келіп қара түн,
Қыстауды сонау бір уыс
Қойнына тығып алатын.
Көрдім мен талай түсімде,
Кебіндей боран орап ап.
Астан да кестен ішінде
Біздер де кеттік домалап.
Баламын, бала не білер,
Ал маған солай болатын.
Боратып қарды бөрілер
Есікті түнде қағатын.
«Ертеде, ерте, ерте еді,
Ешкінің жүні бөрте еді»,–
Деп алып үлкен кісілер,
Қорқынышты ертек шертеді.
Таң ата бере ақ боран,
Қашатын тауды бөктерлей.
Түндегі есік қаққан аң,
Ол-дағы безіп кеткендей.
Түндегі ойлар бекер ме?
Қасқырлар салған ұрыс қып,
Кішкентай ғана мекенге,
Орнайтын үлкен тыныштық.
Дүркірей асып белестен,
Кетіпті бәрі жоғалып.
Осының бәрі елес пен
Алданған аңқау балалық.