17.05.2022
  125


Автор: Ғалым Жайлыбай

Ей, енесі өлген құлын күн...

Ей, енесі өлген құлын күн,
Құлыны өлген байтал күн.
Балауыз шамдай ғұмырдың
Сәулесі болып шайқалдым.
Біріне түспей көп іздің,
Қабағын бақтым тағдырдың.
Дауыл тұрғанда теңіздің —
Толқыны болып жарды ұрдым.
Басына қонған бұтаның,
Сен менің әппақ құсым ба ең?..
Жусанның жұтып жұпарын —
Даламның әнін түсінген.
Өмірім
өрім,
өткелім,
Көз жауын алған сырға күн.
Күздерді қуған көктемім —
Жырларым менің —
Жылдарым...
Тұңғиық тұнып тұсымда
Шер буып шыққан шері едім.
Зулайды көздің ұшында
Сұрмерген тартқан жебе күн...





Пікір жазу