Көз алдымда көктем боп тұңған елес...
Көз алдымда көктем боп тұңған елес,
Назға мені бөлеңдер,
сазға мені —
Ақ қағазға жазғаным жыр ғана емес
Жаратқанның маңдайға жазғаны еді.
Арманымды әппақ нұр тербеткенде,
Көкорайда көгеріп
Көктеп едім.
Көктем болып көштім де
сол көктемеде —
Етегінен енші алдым Көктөбенің.
Әппақ нұрға кеткелі мен ілесіп,
Сұлуларды сүйгелі өліп-өшіп.
Күндерімнің тұнады көзінде шық,
Өзегінен өлеңнің өмір есіп...
Көктөбеде көрдім сан көктемдерді,
Жырлар іліп жұлдызға
Сырғалы үміт.
Әппақ нұрға оранып жеткендерді —
Ақындар деп айтады мұндағы жұрт.
Бұл сапарға шыққанда басқаша едім,
Асылымды арзанға алмастырып.
Келеді енді...
Тағдырым тас көшенің —
Тағыларын балаққа жармастырып.
Өлеңімді өбекте!
Өткел беріп,
Өмірімнің өзегін өпкен арай.
Көктөбенің басынан көктем болып
Көшіп кетіп қалғанша көкке қарай...