Астанада, Ақпанда...
Белім шықпай жатқанда бесікте мен,
Керуен соққан кездерден көшіпті өлең.
Астанада,
Ақпанда,
Ақ боранда
Әппақ-әппақ түстерді кешіп келем.
Ақпан әні,
Астана,
көшең де кең,
Ақ бораны — әппақ нұр десем бе екен?
Ел қондырған Есілдің жағасына
Есіл де есіл,
есіл жұрт есен бе екен?
Барысқа да ұмтылар бақанды алып,
Қазақ деген — нар халық,
атан халық.
Ұтылмаса жарады,
жұтылмаса —
жалмауыздың аузында жаһанданып.
Тиер жерге мың тиіп мына маңдай,
Сыңар арман сыңсиды сыналанбай.
Құйқылжытқым келіп тұр қыстың әнін,
Құстың әнін жырлаған Тұмағамдай.
Үмітіңнің үрлетіп үр шырайын,
Нұр сұрайын саған кеп,
жыршы қайың.
Айтулы ағам Айтұлы секілденіп
Бәйтеректің басына бір шығайын.
Айдындардай жағада кеме қашқан,
Ортаймайын...
Көлімде көне-дастан.
Қара өлеңнің қазанын қайнатайын,
«Қараөткелде ақын жоқ менен асқан».
Қара өлеңнің қазаны қайнағасын,
Астананың әз жұртын айналасың.
Ақпан киіп кірер ем
Ақордаға,
Онда мені күтеді, қай нағашым!..
Есіл жұртта тосайын арысымды,
Есілге әкеп қосайын ағысымды.
Ақ дүниеге сыйлайды —
ақын бақыт,
Жақындатып кетейін алысыңды.
Қосын қонғым келеді...
қосұдай жыр,
Тоңған шығар жолымды тосып АЙ-НҰР.
Астанада,
Ақпанда,
Ақ боранда,
Өлеңдетіп қояйын осылай бір...