Жұмабай Шаштайұлына
Туғанда оң жағымнан көңіл Айым,
Сейілді жанды жеген жегі – уайым.
Үзілтті,
Үздіктірді қырғыз қызы:
Дүние-ай, арманым көп не қылайын.
Білмедім
жырладың ба,
толғадың ба,
Батырдың қос ағаңды сорға,
мұңға.
Бішкектің мамырдағы мамық түні:
«Көгершін оң қолымда,
сол қолымда...»
Үркітер жан емес – ек құсты көлден,
ақынмын әппақ-әппақ түсті көрген.
Бегім-ай,
бекзат ару ән салады
Бұрымын бес күн тарап, үш күн өрген.
Тірлікте қызыл-жасыл жолағы көп,
Бішкектің бір шалқыдық қонағы боп,
Жұмағам ұжымақта отырғандай
– Көгершін қай қолыма қонады – деп.
Жыр етіп айтатындай кейін ұл-қыз,
Қырғыздың көрдік ғажап пейілін біз.
Көңілдің көгершінін көкке ұшырып
сызылтты Бегімай – қыз,
Мейрім қыз.
Бегім-ай!
шырқа әніңді,
айт өлеңді,
тайпалтып тау асайын айтөбелді.
Аққуын айдынымның аспандаттың
Дариға-ай, арманым көп қайтем енді..