16.05.2022
  109


Автор: Ғалым Жайлыбай

Шарасына шық тұнған бұла белдің...

Шарасына шық тұнған бұла белдің,
Төскейіне төгілтіп шуақ өрдім.
Нұрға ғашық жанымды жетегіне ап
Қырдан асып жүгірген Құлагер – күн.
Құлагер – күн барады
асып белден,
Аққу ұшты арманға асық көлден.
Мен ақынмын,
әуелден ақ дүниеге –
Жанындағы Жайығы тасып келген.
Өмірімнің өлеңде –
жарық таңы,
Күбірлеп ем ішімнен...
жан ұқпады.
Маңып жүзген көктегі
бесін ауа –
Қайда ұшты екен бұлттардың мамықтары?!
Ғұмыр жайлы бастап ем...
бір өлеңді,
Көзімдегі көктемді жүрек өрді...
Қайың біткен қайтадан дүр сілкініп
Қарағайлар қасқайып түрегелді.
Ордам тозып кеткелі,
Жұртым азып,
Жарық күннің сәулесі –
бір күн азық.
...Белі кеткен қара нар жүк көтермей
Елі көшкен кең жайлау тұр құлазып.





Пікір жазу