Қандай қиын туғанға болып ақын...
Қандай қиын туғанға болып ақын,
Сор ұратын кездер бар
торығатын.
Бетпақ жонға жоқ іздеп шыққанымда
Жол үстінде жолаушы жолығатын.
...Өмір кейде көкайыл долы қатын.
Түнгі аспанның көзіне жарасып Ай,
Ойға батып отырам тап осылай.
Ғашық есін алады қызыл-жасыл
Бәсіресін сайлаған нағашыдай.
Қала тыныш,
қараша,
дала тыныш.
Өлең болды өмірде бағатын іс.
Ақын деген білгенім әлімсақтан
Бақ пен сордан сомдалған жаратылыс.
Тіршілікпен келе алмай жарасымға
Қайқаң жолда қайырлап қаласың ба?
Біздің ғұмыр барады жағаласып
Жарық күн мен ғаріп түн арасында.
Құлдыраңда, құлыным!
кеудесі құт,
ақтарылам алдыңда кең көсіліп.
өмірімнің өрнегін өзек етіп
Өлең оқып берейін өрге шығып.
Шуағы мол күннің де
арайы мұң,
Талайымда толқын боп талай ұғым.
Жақын қонып қалыппын жалқындарға
Ақын болып туғаным бар айыбым.
Қайырласын ендеше қалай ұлың...
Әппақ нұрға шомылып бар айнала,
Көзімді ашып көргенім Арай,
Дала.
Өлеңім де,
Өмірім өзімдікі
Ақтарылмай кетейін қалай ғана.
Бақыт тербеп жанымды,
бақ аймала!
Сағым белде салғанда сайранды бір,
Байрағыңда байтақ ел,
байланды жыр.
Өзегімді өртедің
өмір — өлең
Айдай сұлу қалпыңмен Айман-ғұмыр —
Айман-ғұмыр,
жапырақ жайған ғұмыр...