Мезгил жана биз
Жан дүйнөңө жамгыр болуп жаагыдай,
Кайда булут көзгө жылуу таанымал?
Күндөр өтөт сыртын салып, өңү суз
Барат улам Мезгил бизди тааныбай.
Кайың кайда катар туруп сүйөнөөр?
Жаның кайда жалын чачып бүлөнөөр?
Чоң көчөлөр чоочун болуп калышты
Чоң көчөнүн ээси бөлөк-бирөөлөр.
Жаш өмүрдүн жаштыгына кеч кирип,
Жай келгенсийт аптабына тептирип.
Баасы түшкөн базардагы буюмдай
Баратабыз байкалбастан эскирип.
Мезгил менен катар келдик теминип,
Мезгил бизден кеткиси бар бөлүнүп...
Мунарыктап көзгө урунбас “чокулар”
Калды азыр дүрбүсү жок көрүнүп.
Сыр алдырбай кетсек дагы өйдөлөп,
Сынып түшөр учур келет өңдөнөт.
Сынбай келет сапар алган Кан Жолдо
Убакытты тегереткен дөңгөлөк.
Сынбайт мезгил, сынбай өтөт кыядан,
Сынбас кылып чебер Уста кураган.
Бүтпөс Сапар, Бүтпөс Дүйнө, Саякат
Мезгил аны биз жокто да улаган.
Антсе дагы жүрөк отун өчүрбө,
Аргасын таап келиш керек чечимге.
Караан үзүп таштап кетер мезгилдин
Калыш үчүн түбөлүккө эсинде!