Сылқылдаған сайқал күлкі тесердей-ақ құлақты...
Сылқылдаған сайқал күлкі тесердей-ақ құлақты,
Жанымды бір кіршілдетіп кесіп жатқан сияқты.
Қымсынбастан төгіледі, шақырады әлдеқайда
Ұмытқандай бар дүниені, тәрік қылып ұятты.
Сайқал күлкі... Мұңға толып бара жатты көкірек,
Неге ояндың қалғып кеткен сұрқия ой – жетімек?
Уылжыған балауса қыз кімге айналып барасың,
Тұрсың мынау тұнжыраған ағайыңнан не тілеп?
Ләззат алар от құшақтан өн бойыңды күйдірген
Құмарлық та емес қой бұл соншама ессіз күлдірген.
Қар аралас жаңбырға ұқсап тоқтай алмай егілген
Күлкіде де мұң боларын, о сұмдық-ай, кім білген?
Жастығыңды айырбастап жеңіл сайқымазаққа,
Қандай жауыз салған сені мұндай түпсіз азапқа?
Сенің мынау жынданардай сылқылдаған күлкіңді
Бейне естіп тұрғандаймын жаншошытар тозақтан.
Мұң сыйлаған қандай жауыз, кім алдыңнан кесе өткен,
Не жұбаныш таппақшысың ызғар ескен төсектен?
Жыр ғып айтып жүрген шығар сеніменен бір түнін
Бірге өткізген соқыр кеуде, саңылаусыз есектер.
Көкірегім бос шелектей өз-өзінен дүңгірлеп,
Лағнат айттым тағдырыңа сені осылай күлдірген.
Жігіттікке бара алмаған жасық жанды кеш, құрбым,
Жанарымды жерден қайтып көтере алмай тұрмын мен...