Мұңыңды түсінемін
Ойым онға бөлінді, қиял мыңға,
Қиялмын ба, білмеймін, құмармын ба?
Көңілімді билейді желік кейде,
Кейде отырып берілем мұнар мұңға.
Шарпып өтті жанымды жалын қандай,
Сарылғандай қиналдым, сағынғандай,
Түкірем де талайсыз тағдырыма,
Тағдырыма боламын жалынғандай.
Жұмбақ ару, кімсің сен, жаның қандай,
Не күй кештің торғын мұң жамылғандай?
Өңменіңнен өтті ме өкпек өмір,
Қызыл шоққа болдың ба қарылғандай?
Қорғасын бұлт көгіңді торлады ма,
Бақыт құсы басыңа қонбады ма?
Жаза алам ба жаныңды жабырқаған,
Біте алам ба гүл болып жолдарыңа?
Лайсаң күзің, керемет көктемдерің,
Арман аймен қоштасып кеткен белің,
Таныс маған,
Мұңыңды түсінемін,
Бәрі-бәрі басымнан өткен менің.
Кірмей-ақ қой, мейілі,түсіме мың,
Сенің ақ сезіміңді түсінемін.
Көңіл көзі объектив – естелікке
Күліп тұрған кезіңді түсіремін.
Тойымсыз, тілеген тек тояттауын
Көңілді өзімшілдеу таяқтадым.
Кінә артпаймын, күнім, тек қалғып кеткен
Сезімді қиын болды-ау оятқаның...