Түс
Жүрек тоқтап өліп қаппын түсімде,
Жетпейді екен селт етуге күшім де.
Бәрін біліп табытта үнсіз жатырмын,
Азалы үндер дүңгірлейді ақырын.
Келіп жатыр туыстарым, достарым,
Жылайды өксіп сүртпей ыстық жастарын.
Бірі келіп жауып жатыр көзімді,
Айтып жатыр бірі тірі кезімді.
Сұм ажалға қимағандай баласын,
Жылайды әкем, аңырайды анашым.
Батпан-батпан мұң торлайды кеудемді,
Кеше бар ем, бүгін, міне, өлгенмін.
Парыз санап қастерлеуді өлікті
Қастарым да жаназама келіпті.
«Тірлігінде қасарысып өтіп ед,
Басылыпты-ау, - дейді, - биік көкірек».
Қандай жаман, аздан соң сөніп жарық,
Жатамын қараңғыға жалғыз барып.
Салқын тартып мынау ыстық дүние,
Зар қылады-ау күлім қаққан күніме.
Күлімдейді күн қалай нұрын төкпей,
Қалай жатам қозғалмай, қыбыр етпей.
Мынау жарық дүние бөктеріне
Қалдыра алмай әнімді кеткенім бе?
Бір уақытта сұмдық түсім жоғалып,
Көзімді тез ашып алдым оянып.
Бақытты екем, достарым, тірі екемін,
Құттықтаңдар, тірінің бірі екемін.
Уақыт көпте күйбең ойдың бәрі мұң,
Күйбеңменен өткіземіз жарымын.
Түсінеміз ажал келіп жеткенде
Мынау ғажап тіршіліктің қадірін..