Отырған қыз беріліп бақта, мұңға...
Отырған қыз беріліп бақта, мұңға,
Ұқсап сендік көңіл күй ақпа құмға, –
Сусып неге тұрмайды бір қалыпта,
Келетіндей жентке сақтадыңға.
Көзі тұнық, сықпа бел, қияқ мүсін,
Айтшы, кімнің алдында ұяттысың?...
Жаның отыр жабырқап, сезінемін,
Жел гулеткен бос құбыр сияқтысың.
Болды неге шақшадай шара басың,
Сүйгеніңмен түсті ме араға сын.
Құлазытпа көңілді құла түздей,
Қарамаса, о, неме, қарамасын.
Беріліп елден ерек бір сынға ерік,
Кеудеңді кеткен кезде күрсін керіп, –
Жападан жалғыз өскен, жел өтінде,
Мысалы, сені талдай тұрсын делік.
Қайрақтай пышақ салды төзім едің,
Таппасаң болмас енді өзің емін.
Күйе түскен текемет сияқтанған,
Өсек жеген жаныңды сезінемін.
Өмір өтті өксікпен дей көрмегін,
Басты ісіңе айналар кейде ермегің.
Отырған қыз, беріліп бақта мұңға,
Өзіңді-өзің жегідей жей бермегін.