Өлең емес, қағаз беті – жол-жол мұң....
Өлең емес, қағаз беті – жол-жол мұң,
Мен соңында кетіп барам сол жолдың.
Ештеңеге білдірмеймін өкініш,
Өмірімде Сен болдың.
Білмеймін, бұл жолмен қайда жетемін?
Бір қолымда – гүл жинаған етегім...
Өкінбеймін, сезіндірген Сен болдың –
Сүю қандай, сүймеу қандай екенін.
Мен әйтеуір жүріп барам,
Көлеңкемнен қалмастан
(Жалған арман шалғайына
бұдан былай жармаспан!)
Өкінбеймін, Сен болмасаң қалар ма ем,
Бақытымның сырын ұға алмастан?
Енді бақыт жоқ.
Ол да өткінші.
Таусылды.
Бұдан былай сағынбаймын даусыңды
Дір етпеймін, ұстай алсаң білектен
Жырларымды арнамаймын жүректен.
Қағаз беті айғыз-айғыз...сүттей мұң.
«Шаңыраққа шаттық алып
келем мен», –
Деп, қиялдың бесігіне бөленген
Сәбиді де күтпеймін.
Кеңірдекке өксік келіп кептелді.
Бәрін айтып қайтем?
Болдым.
Мен болдым.
Өмірімде Сен болдың...