Нағашы
Жаны жомарт таудай менің нағашым,
Ет бауырым деуші еді ғой анашым.
Алматыға көшіп кеткелі алыстап,
Сағыныштан жуып та алад «шарасын».
Бөлек-бөлек болсадағы жанымыз,
Бір ғой біздің тамырдағы қанымыз.
Тілегіміз қашандағы тоғысқан,
Əр əуенмен айтылса да əніміз.
Нағашыға жиендікті білгізер,
Бұйда тағып тоқал өгіз мінгізер.
Таусылмайтын қырық серкеш аласы,
Жиендерді деп жүрмеңіз кім білер.
Маған өлең сізден жұққан нағашым,
Бұл шындыққа жоқ ешқандай таласым.
Нағашы мен жиен болып cиласып,
Əзілмен де табушы едік жарасым.
Тауысатын көңілдің де тағатын,
Өмір осы өкпелеме нағашым,
Барлық пенде аһиретті тосады,
Тірлігіңде бере алмайды бағасын.
Беріп қойса егер ерте бағасын,
Көбейсе жұрт арқаңыздан қағатын.
Біледі олар əуреге түсерін,
Өшіре алмай қызғаныштың шаласын.
Ер жігіттің үш жұртының біреуі,
Нағашы ғой жиендердің тіреуі.
Бақ-ырыстың тұрағы да береке,
Бірге болсын туысқандық тілеуі.