Шын биіктен шындық қана көрінер
Тірімін деп босқа ғұмыр кешпеңдер,
Тірі жүріп аз ба ұмыт боп кеткендер.
Қысқа ғұмыр кешседағы пəниде,
Аз да емес мұратына жеткендер.
Ізгілікпен жаулап алған сананы,
Бақ-жұлдызы еңбекпенен жанады.
Данышпанның көбейткенмен тізімін,
Өнер-білім, ерлік есте қалады.
Тіршілігін көріп кейбір ағайдың,
Мен де өмірге сын көзбенен қараймын.
Хакімдікпен хаты қалса Абайдың,
Зұлымдықпен даты қалды талайдың.
Жыр жазса да жиырма томдық япырай!
Жырдың көшін бір биіктен асырмай.
«Ұмытпаңдар мені де» деп жазды өлең,
Көңілдегі күдігін де жасырмай.
Ұмыт болу қорқыныш па, расында,
Мəңгілікке жоғалу ма ақынға.
Аласаның төбесі де көрінбес,
Тұрғандықтан биіктердің қасында.
Тау емес ол биікпін деп мақтанған,
Сары өзен* де сол биіктен басталған.
Төбешікке қарайтындар таумыз деп,
Гималайға қарай алмай жасқанған.
Шын биіктен шындық қана көрінер,
Шапағаты шуақ болып төгілер.
Жалғандықтың тауы құлап шағылып,
Тарихтың тасқынына көмілер.