Он алты желтоқсанды еске алу
Тарих куə біз қанша рет ұтылдық,
Кетуге де шақ қалдық біз жұтылып,
Құдай сақтап жеттік əйтеу бұл күнге,
Қанды шеңгел, тозақтардан құтылып.
Ақырғы «Алаш» жұлдыздары сөнді деп,
Енді қазақ қойша айдауға көнді деп.
Мас көңілмен масайрады Мəскеуде,
Ұлттық рухы мəңгілікке өлді деп.
Монополия берді деп өз жемісін,
Тойлап жатты Мəскеу де өз жеңісін.
Ұлт болмай-ақ терезесі тең тұрар,
Мəңгүрттікке бергендей-ақ келісім.
Тағдыр салған мойынға іліп азабын,
Көре жүріп қорлығы мен мазағын.
Ар-ұждан тапталғанда сілкінді,
Сабырлы елім, салқын қанды қазағым.
Соқтырса да желтоқсанның дауылын,
Қолданса да жаназаның ең ауырын.
Ақиқаттың өшіре алмай алауын,
Білді өздері шағылғанын тауының.
Соңы болып қалса да ұлттық ерліктің,
Терезесін көрсеткендей теңдіктің.
Жеңісіңде қасіретті желтоқсан,
Нышаны ол ерлік пенен елдіктің.
Тарихы ол ұмытылмас ұлтымның,
Тəуелсіздік бастау еді бұл күннің.
Желтоқсанда желбіреген жастарың,
Өлмегенін əйгіледі рухының.
Қанға бөккен тағдырыңа күйіңе,
Естен кетпес ерлігіңе сүйіне.
Мəні өзгерген əкімшілдік жүйені,
Содан бастап танып білді дүние.
Ұмытылмас ол қаралы күніміз,
Шындықты айтқан өшірілді үніміз.
Он алтыншы желтоқсанды еске алсақ,
Ол қасірет, жүректегі мұңымыз.
Шын бақыт деп білемін мен еркіндік,
Еркіндікпен бой жаза алдық, серпілдік.
Елдігің мен теңдігіңнің куəсі,
Женевада тұр көк туым желпініп.
Жүректегі сейілткен сол зіл-мұңды,
Күллі əлемге жеткізген шат күлкіңді.
Қаншама ұрпақ аңсап өтті армандап,
Біздер жеткен тəуелсіздік бұл күнді.