Үкілі қоңыр
Кісінеген дауысы қобыз үнді,
Қосып келем үкілеп қоңырымды.
Жүйрік болып жүлде алып бермесең де,
Қалдырмадың əзірге көңілімді.
Болмасаң да топ жарғыш омыраулаған,
Дауысың медеу көңілге қоңыраулаған.
Бой тұмардай мойныңа жарасатын,
Мойныңа күмістен қоңырау тағам.
Қырдан биік көз салсам құлан түзге,
Қоңыр қаздар қайтқанда қоңыр күзде.
Бір қоңыр үн келеді құлағыма,
Үміт алдан дегендей күдер үзбе.
Дей алмаймын өзіңді «Əсем қоңыр»,
Жұлқынбайды дариға-ай бəсең көңіл,
Саз кешкенмен тұяғы жетілер ме?
Қағажуды көп көрген қасаң өмір.
«Телқоңыр» да емессің «Алқоңыр» да,
Əлі күнге белгісіз бар-жоғың да.
Ащы терің алынар қанжілік боп,
Талай асу қиындық бар жолыңда.
Қоңырымсың қолтума өзім сенген,
Бір күн асып келерсің қоңыр белден.
Көңілімді желпінтіп жабырқаған,
Жал-құйрығың сүзіліп қоңыр желмен.