Әйел мұңы
Уақыт емші,
Бәрі ұмтылып кетеді дегенімен,
Мен бір мұңның шыға алмай көгенінен
Осы өлеңді өзіңе жаздым ұлым,
Қалам емес, жүректің тебенімен.
Уақыт емші,
Емдейді жан баласын.
Жады ұмытшақ дегенге шамданасың.
Тәнге салған жаралар жазылар-ау,
Жазылмайды екен-ғой жан жарасы.
Тәубе етесің,
Шүкір деп көргеніңе,
Желмаясы өмірдің желгеніне.
Сенің сорлы тағдырың кей кездері
Айналса да біреудің ермегіне.
Мұңаярсың,
Мұңыңды кім ұғады.
Жалғыздықтан үнің де құмығады.
Алатаңнан тірлігі түнге ұласып,
Әйел байғұс бәріне шынығады.
Жаны жара,
Жүрегі құрау-құрау,
Көңілі қаяу тарқамас, көзі бұлау.
Сенің анаң жүретін бір кездері,
Тағдырына әйелдің болып жырау.
Содан ұлым,
Күндердің бір күнінде-ей,
Өмірі іріп айранның іртігіндей.
Отбасының қайтадан бірікпесін
Сезгенде анаң шықты да кірпік ілмей
Қолын бірақ сермеді, кеткенінен
Қайырылмады артына өткеніне.
Сол күйігі ешқашан жазылмады,
Әйел болып биікке жеткенімен.