Жастарсыз ауыл
Ауыл мынау, төрт мезгілді санаған,
Той-думанын нарық заман тонаған.
Тыныштықтан мүлгіп тұрған үйлерде
Қарттар қалған хабар күткен қаладан.
Бақташылар қашқан малды қайтарып,
Кешкі ауылды дүрліктірер айтағы.
Бір кездері жастар жүрген бақтарда
Жапырақтар өзара сыр айтады.
Дөңгеленіп Айдың көкте табағы,
Мүлгіп жатқан ауылға кеп қарады.
Бір кездері жастар жүрген қырларда
Жел қыдырып, уілдеп ән салады.
Көк тіреген тауларының шыңдары,
Бұл ауылда сезіледі мұң бары.
Қариялар түн ұйқысы бұзылып,
Қайта-қайта тілипонды тыңдады.
Бір «құдайы тамақ» беріп қауымға,
Алып қалып немерені бауырға,
Ұлдары мен келіндерін жіберген
Жұмыссыздан сыймаған соң ауылға.
Енді келіп екі көзі төрт болып,
Жол қарайды, сағыныштан өрт болып.
Баспанасыз жүрген бала уайымы
Жабысады жүрегіне дерт болып.
Міне осындай қос үйінің бірінде,
Қарт күзетші тілипанның түбінде.
Есігі мен терезесі бекулі
Отау үйдің жастар үшін тігілген.
Міне осылай бүгінде өлі тыныштық.
Қайран ауыл – алтын бесік, ырыс-құт.
Жастары жүр алыс-алыс қалада,
Күндерді аңсап өзінде өткен тым ыстық.