Мейір мен мерей
«Мен суықтау адаммын ғой, шырағым,
Аралассыз, құралассыз тұп-тұйық.
Сен мейірімді бола гөр,- деп сұрадың
Қоңыртөбел өміріме құт құйып.
Екі балам.Анам.Жалғыз бауырым
Отбасымен қабағыңды бағады.
Енді солар сенің туыс- қауымың,
Енді солар өркендейтін сабағың»,-
Дедің-дағы бәрін маған жапсырып,
Кете бардың, жазуыңның соңынан.
«Сонша жанды мейірімге тапшы ғып,
Сені берген Алла шығар оңынан.»
Содан ба екен анасындай бәрінің
Айналама шуақ болғым келеді.
Жасқа – жаспын, ал көңілге – кәрімін,
Көгертсем деп әулетіңнің терегін.
Ел ішінде бәйбіше боп еленіп,
Шапағат пен нұрға толды маңайым.
Келіндер де ерте салып сәлемін,
Әже болдым – ағармастан самайым.
Қоңыртөбел өміріңе құт болып,
Тасыттым ба мерейіңді білмеймін.
Жабайылау жазушыға жұп болып,
Жидесіндей Сыр бойының гүлдеймін.