Мұстафа Өзтүрікке
Қарағым
-ай,
ер емес ең еріккен,
не болмаса,
225
Сабырхан АСАНОВ Арман ағысы
224
тоқ
-барлықтан зеріккен
Қазағым деп
келіп ең сен шырылдап,
дәл бұл жолы
өлу үшін келіп пе ең.
Қалай ғана
бұлай болды неліктен,
су сепкендей
болды
-ау көңілім желіккен.
Қарағым
-ай,
қарағым
-ай дей берем,
өзінді ойлап
іші
-бауырымды еріткен.
Қайғылы ғой
мына Алматы алмалы,
қайғырмаған
қазағың да қалмады.
Дайын ем ғой,
бұл ажалға дайын ем,
орыныңа
мені неге алмады.
Елге мынау
білмес амал-айланы,
менен гөрі
жан едің ғой пайдалы.
Көктемге еріп келген қаптап құс біткен,
мұңлы-зарлы
үнменен бір сайрады.
Жандар қанша
ебіл-дебіл жылаған,
әрі мықты,
әрі осал ғой бұл адам.
Қыраным-ай,
көтеріліп қияннан,
туған жерге,
елге жетіп құлаған.
Бұл сұмдықка
айтар қандай емім бар,
Жас сәбидей
сүйікті едің, едің бал.
Қарағым-ай,
көп шаршаған жүгіріп,
Қазағыңның
құшағында демінді ал.