Мүшайра
Тағдырыңа тәуба де
Жібермесе жазалап:
Тұғыр барда бәйгеге
Ілікпейсің, қазан ат.
Көкектің кім екенін
Көрсетеді бұл білгіш:
Жүлде сенің не теңің –
Аузыңды жап, бұлбұл құс!
Болғаныңмен данышпан
Ұғынам деп бас қатыр.
Су жүрек қой арыстан,
Қоян – нағыз қас батыр.
Таппай ойға тиянақ
Болма, ақыным, пұшайман:
өлеңдегі қиянат –
өмірдегі мүшайраң!
Санаспай ескі салтыммен,
Қоштасып көне ғұрпыммен,
Төредей осы қалпыммен
Іш десең
– ішем. Іркілмен.
Бұрмаймын қырын бетімді,
Демеймін
– неткен қаһарлы ең.
Ішімде жанған отымды
Сөндірем осы заһармен.
Тауысам деп орыс арағын
Кезікпей кетсек
– қош, өлең.
Сандалып кетіп барамын
Сайқалдар толған көшемен!
Санап қылған достығың
Қуантқан жоқ,
қосты мұң,
Сәл нәрседен сеземіз
Арамыздың бостығын.
Достық жайлы мол аңыз
Айтып жатса баламыз
Әңгімені өзгертіп,
Естімеген боламыз.
Қылықтарды жасаңды
Жасырамыз қашанғы.
Өрге баспай өтірік
өкіндіріп өш алды.
Тек осыдан танбаймыз,
Тату-тәтті жандаймыз.
Сырмінез боп сырт көзге
Бәрін жұрттың алдаймыз.
Көңіл алаң, көз алаң
Қанша көніп төзе алам?
Ала мысық арадан
Жүгіргелі не заман?!
Баладай ек бір туған
Бұтадаймыз шырпылған.
Жалғанбайды үзілген,
Жамалмайды жыртылған.
Болғаннан соң кеме бір
Дейді ақылым – көне біл.
...Тоз-тоз қылып тонымды
Тонап жатыр мені өмір.