«Айтыспен» қоштасу
Уәзір – ез болғанда,
Хандар – қатаң,
Зәулімдікті көрмедім заңғарға тән.
Мен өзімді «Айтыспен» жұбатамын,
Мен өзімді «Айтыспен» алдарқатам.
Жандырам деп шырағын
сол «Айтыстың»
Тәлкегіне тағдырдың талай түстім.
Жағаласып жүргенде жалмауызбен,
Қарайласар қалмапты маңайда ешкім.
Ширек ғасыр болды
«Айтыс» алданышым,
Рақмет – алданыш болғаны үшін.
Талай төрде ту етіп желбіретті,
Тоз-тоз болған қазақтың ол намысын.
Қуғандай боп елесін әлде ненің
Жүргенде,
Жетімсіреп қалды өлеңім.
Біреулер Асан қайғы дейді мені
Ғұмырын кешіп жүрсем
Хан –Кененің!
Сен талайдың мерейін еттің асқақ,
Тұра қашу ескі өнер – бетті баспақ.
Сен арқылы мұратқа жеткен жандар
Өтіп алып өзеннен – кетті тастап!
Суалғандай өнердің бір бұлағы,
Саудагердің араға кірді лаңы.
Құлагердің құшақтап қу басынан,
Базарыңды тарқатып жүрмін әлі!
Сен қазақтың арманын үстем етің,
Сен талайдың бармағын тістелеттің.
Мыңмен жалғыз алысар шама қайда,
Бақаны бар бандыға не істемекпін?!
Қымыздай боп ашыған сабасында,
Шырақ жақтың ұлтыңның санасында.
Алпауытпен алысып жүргеніңде
Қолың кетті биліктің жағасында.
Менен дәрмен кетті енді.
Кешір мені!
Сенсіз алға жылжиды көш ілгері.
Бар қазақтың аузына құм құйғаны –
«Айтыс», сенің үніңді өшіргені!
«Қартайдық, қайғы ойладық, ұйқы сергек»,
Бұл елге болды өнердің шикісі ермек.
Даңғазаның ішінде қазағымның
Шошимын – сыбағасын ит ішер деп.
Таңдайыңа тамшыдай тамызбай нәр,
Шын пиғылын танытты нағыз байлар.
Аңыз еді «Айтысым», жүрген жерің,
Енді өзің де жоғалып,
Аңызға айнал!
* * *
Қараймын да өткелге,
күмәнданам:
Апырай-ай, өтер ме екем мұнан да аман.
Өмір деген кіл өткел екендігін
Сапарының басында кім аңдаған?
Өмір сенің болмаппын сырыңды ұғып,
Екі жолдас:
Бірі – үміт,
Бірің – күдік.
Күдік мені алысқа жетелесе,
Қапияда үміт жүр сүріндіріп!