Пыр-пыр ұшқан көп күндерім көгершін
Бетім қайтқан кезімде
Тау шағылған,
Аулақ жүрсем деп едім дау-шарыңнан.
Алтын ғой деп салғаным алақанға,
Құм боп қайта саулайды саусағымнан.
Әлін білмес әлекке бәлесі мың,
Сөз – әлемнің ашып ем сәл есігін.
Қара өлеңнің телмірген қазанына
Дәмі кеткен ауыздың дәмесімін.
Дәнеңе жоқ дәмеге бұйыратын, –
Сақа сөзің болмаса шиыратын.
Ұйымаса иланып исі қазақ,
Иманыңды ендеше үйір ақын.
Үйір, үйір, үйірге үйірсегім,
Келмейді ғой үйірсіз күйің сенің.
Нең бар еді қу сөздің шиырында,
Шеше алмасаң тобықтай түйіншегін.
Ит жейдедей тарылып шап-шақ өмір,
Шырмалтудың шарасын тапса небір.
Сықырлаған тағында отыра алмай,
Сынып-сынып кетеді патша көңіл.
Қадіріңді қараша қайдан білсін,
Шытынайды алтын бас ойдан тылсым.
...Шайыр болсаң шынымен, өлеңіңді
Өгіз-пенде өлмеске шайнап жүрсін!