Жарыма
Қалғанда қыз бұйығып, ұл сүмеңдеп,
Сен түгіл мен де шошып, түршігем көп.
Жүректің қансыраған жарақатын
Бір өзің пейіліңмен жүрсің емдеп.
У болса мен ішетін – бірге ішкелі.
Ұғасын көзімнен-ақ сырды іштегі.
Көзі жоқ көбелектей отқа түсу
Анаңнан қалған саған үрдіс пе еді?
Білмеймін, қайтар ма екен есең кейін,–
Күтесің мені аялап шешемдейін.
Әйтеуір, саған жеткім кеп тұрады,
Тоңайын, ашығайын, не шөлдейін.
Ұсынса аярлықпен кім шалабын,–
Жабырқап саған келіп мұң шағамын.
Азабын арқалайсың екі адамның,
Болар ма сенің сорың мұнша қалың?
Қол сынса көрінбес деп жең ішінде
Келесің қиындықпен келісімге.
Дайынсың бәрін бірге бөлісуге.
Қуансаң қуанасың мен үшін де.
Көзіңді мұң шалыпты-ау кіреукелеп,
Еңкейіп кеткен жоқ па күн ертерек?
Ақынға аңғал-саңғал мен секілді
Арқасын сүйер сендей біреу керек!
Қажыма, сен қажысаң мен сынамын,
Ұятым, абыройым – сенсің арым.
Мен сыңармын өзіңсіз, сен – сыңарым,
...Сағынып қалыппын ғой, келші, жаным!