Тұрсын Жұртбаевқа
Ұнатпайды жиын мен той дегенді,
Ұнатады тек аздап сөйлегенді.
Ақын болып бастай сап,
Айтұлынан
Аспайтынын білген соң, қойды өлеңді.
Прозаға сонан соң талап қылды,
Ашты талай образ, характерді.
Партияға өңмеңдеп өтіп еді,
Компартия сол жылы тарап тынды.
Біз көрмедік тек мұндай зейіндіні,
Жазып жатса басқа жұрт кейінгіні,
ХХ ғасыр шегініп,
Жазып шықты
Атилладан – өзіне дейінгіні.
Сезді ме екен керегін елге кімнің,
Ерді ме екен сөзіне әлде кімнің:
Қаллекидің өмірін жазып берді
Жүргендей-ақ қасында Қаллекидің.
Тұрсын Жұртбай дегенің ұлық ғалым,
Ұлық дарын жемей ме ұлт қамын.
Әуезовтың есіне түсіреді
Әуезовтың өзінің ұмытқанын.
Тиді ме екен салқыны әлде ненің,
Кейде ұстайды құйрығын әр кеменің:
Кейде іздеп кетеді Ресейге
Бас сүйегін табам деп Хан Кененің.
Бұзар шақта ұйқысын тотылардың,
Өмір өтіп, демейді қапылармын.
Ескі кітап жинайды үй жағалап,
Түгендеуге мұрасын Отырардың.
Адалдығын сақтайды іске қарыз,
Соған қарап біздер де ұшталамыз.
Қалың-қалың бірнеше том болады,
Жұртбаевтың үстінен түскен арыз.
Бас ауырар жазбаса бар әдеті,
Жазуменен өмірі барады өтіп.
Көре алмаған дұшпанның көзі ағарсын –
Тұрсын біздің заманның Геродоты!