Махамбет және біз
Көңіл қошы болғанда
кей күні ағам:
– Махамбетке ұқсайсың, – дейді маған.
Оңашада айнаға көз тастасам –
Шынында да Махаңмын.
Айнымаған.
Ұқсайтындай түрім де,
тұлғам да оған,
Жүрісім де ұқсайды бұлғаңдаған.
Қасіретім менің де қара түндей,
Кездерім аз секілді мұңданбаған.
Алдайды деп аңқаулау елімді кім
Жұртың үшін түн ұйқың бөлінді мың.
Махамбетті қинаған сол уайым
Иінімнен басады менің бүгін!
Ұқсап-ақ тұр сақалым,
мұртым да оған,
Жыр да жазып қоямын бұрқылдаған.
Өтемістің ұлына сенгеніндей
Сенбей қойды алайда жұртым маған!
Соны сезіп, күн кешем тағы ышқынып,
Ер Махаңмен өзімді салыстырып.
Көлденеңдеп келеді көз алдыма
Бәріңе де таныс сөз.
Таныс қылық.
Шаруамды қия алмай шайқалмаған
Қылыш-шындық алдында қайқаңдағам.
Кезім аз ба – мен айтсын деген кезде
Қара қылды қақ жарып айта алмаған!
Қынабында тоздырып кездігімді,
Күйттеп жүрген көбеңмін өз күнімді.
Талағым тарс айрылар жерлерімде
Үндемеген не қылам ездігімді!
Босағамды бір мезгіл аттаса ақпан
Дос адамды иттігім жоқ па сатқан?
Кездерімді қайтейін бұғып қалған,
Қылышымды қайтейін боққа шапқан!
Жан бағуға жол тауып жарайтындай
Ақиқаттың жатқанда бәрі айтылмай,
Біздің күйкі тірлікке Исатайым
Тастөбемнен түнеріп қарайтындай!
...Өсекші өлең,
отырсың сыр ақтартып,
Жақтырмайтын жанбыз біз сұрақты артық.
Махамбеттен – кететін бір-ақ тарпып,
Бара жатыр арамыз жырақ тартып.
Күн өткізіп желікпен,
сауықпенен,
Қызығымды сайраннан тауып келем.
Махамбетке ұқсасақ – арман қайсы,
Ұқсайтыным аз ба деп қауіптенем!