Даламдай дарханым, теңіздей тереңім
Алаштың ардағы Ақселеу Тарақты,
Тәңірім өзіңді текті етіп жаратты.
Сояудай сорайған бойыңа болайын,
Айналып кетейін көзіңнен қарақты.
Даладай дарханым, теңіздей тереңім,
Дүлдүлдей жүйрігім, өгіздей кереңім.
Сұңқардай сұңғылам, жібектей жұмсағым,
Қасымда жүрсең де сені іздей беремін.
Қызырың қолдасын, аруақ жебесін.
Уызға жарыған марқасың, кебесің.
Халықтан барлығын үйреніп алдың да,
Халыққа қайтадан үйретіп келесің.
Дәстүрдің білгірі, салтыңның сақшысы,
Заманның заңғары тарихтың хатшысы.
Кейде біз ойлаймыз Геродот ақсақал
Болған-ау сірә деп Ақаңның атшысы.
Аңызын естісең көңілің толғандай,
Көш құлаш уәжі көкейге қонғандай.
Көсілтіп сөйлейді көненің тарихын
Жорықта Жошының жанында болғандай.
Айтыса кетсеңіз уәжбен жығады,
Бекерге дауласпа – боласыз кінәлі.
Ақаңда шақша көп, бірі сол шақшаның
Құнанбай қажыдан қалған боп шығады.
Көңілдің төріне орнатып Абайды,
Ақаңның жүрегі талайды қалайды.
Ыңылдап айтқанын жұрт әнге балайды.
Дыңылдап тартқанын жұрт күй деп санайды.
Ақаңның білмейтін бәлесі шамалы,
Пайдасы тимейді, жоқ және залалы.
Құнығып кіріссе қияды барлығын:
Суырып береді, сыпырып алады.
Дүние жалған ғой, қызықтап тоймайсың,
Ойнамас ойынды бекерге ойнайсың
Баскетбол секілді ойынды ойнайсың
Алдыңа жан салмас еді-ау деп ойлайсың.
Жүзінен көрінбей архивтің азабы,
Үстіне қонбайды тарихтың тозаңы.
Кәдірбек білмесе, біз қайдан білейік:
Қай уақытта оқиды? Қай уақытта жазады?
Айдынның төсіндей жарқырап аймаңдай,
Айтуды білмейді бір сөзін ойланбай.
Қолында таяғы, маңқиып жүреді
Пәнидің тірлігін тындырып қойғандай.
Тәңірі көрмесе айтқанды күпірлік
Ақаңа арнауды осымен бітірдік.
Сәкенді көрмедік.
Алайда, Ақаңның
Соңына ергенге етеміз шүкірлік.