Көпенге ақыл-кеңес
Көпен досым,
Бір өзің бір театр,
Сайқымазақ күлкіңді сәл тыя тұр.
Саған жаным ашыған соң айтамын
Есіңді жый!
Мен айтамын бір ақыл:
Сатираның жүргізем деп кемесін
Сен отыз жыл арпалысып келесің.
Қарсы алдыңа келгендерді тістейсің,
Ту сыртыңа шыққандарды тебесің!
Күлесің кеп,
Күлкіге бір тоймайсың.
Қанша таяқ жедің,
Неге қоймайсың?
Ажалына асық болған қарғадай
Аспандағы бүркіттермен ойнайсың!
Жүре бермей үйреніскен ортаңда,
Айналыпсың бүгінде сен тарпаңға.
Нең бар еді Заманбек пен Мұхтарда,
Нең бар еді Фариза мен Шерханда!?
Ерлігіңді түсіне алмай қауым дал:
Соғып жатыр тұс-тұсыңнан дауылдар.
Сен неше жүз пародия арнасаң,
Соншама жүз бітіспейтін жауың бар!
Төрелерді айналдырдың байғұсқа,
Білемісің жетеріңді қай тұсқа.
Аз болғандай әкімдер мен ақындар
Аузыңды аштың енді біздің айтысқа.
Сенемін деп әзіл-сықақ өлеңге,
Сау тамтық жер қалмап еді денеңде.
Қасыңдағы ең соңғы дос мен едім,
Көпен досым,
Айырылдың-ау менен де!
Демесек те Тайбурылсың,
Құлагер,
Саған, досым, неге бүйрек бұрады ел.
Жан-жағыңа жалтақтамай,
Жасқанбай,
Түсіп кеткен құдығыңда тұра бер!
Сол құдықтан құтқармайды елің де,
Енді елу жыл тұрасың-ау кемінде,
Қалжыңымен қазақ елін қуантып,
Әне, «Көпен келе жатыр»
Елуге!