Пейіл
Қыстан қауіп ойлайды күзгі бақтар,
Көне таудың ығында жүз бұлақ бар.
Аға, Сіздің көңілдің жайлауында
Үйездейді әлі де біздің аттар.
Өмір – шеше тұрғандай алдан күліп
Бойымызда жоқ еді жалған қылық.
Жас тоғайдың жабайы жидегі едік,
Жолықтырды өзіңді бағбан қылып.
Білуші едің толарын гүлдің немен,
Қыздың – көркем боларын,
Ұлдың кенен.
Бой түзедік өзіңе еліктеумен,
Ой түзедік үйреткен үлгіңменен.
Айтушы едің теңіз сыр, тылсым аңыз,
Әлі ойыңнан шықсақ деп құлшынамыз.
Өрмек – өмір ауса да ортасынан
Өз алдыңа барғанда қымсынамыз.
Шағымызда шау тартқан өніп-өсіп,
Жабылмайды тиексіз көңіл-есік.
Бір өзіңнен үйрендік
Сүйер болсаң
Сүю керек екенін өліп-өшіп!
Қыр баласы демедің,
Ой баласы,
Сені тапты қазақтың қайманасы.
Адал асқа жайылған дастарханың
Адамшылық пейілдің жайнамазы!
Болмасын деп үкілі ұлыңда мін
Тараушы едің тұлпардай тұлымдарын,
Үйіріне қайрылып кісінейді
Алтын арқан сүйреткен құлындарың!