Өмірзақ Сәрсеновке арыз
Көретін күнімізден біздің әлі
Жетеді құлағыма күздің әні.
Шамамызға қарамай еркелесек
Өмеке, оған жалғыз Сіз кінәлі.
Өйткені, аз ғана күн билеттіңіз,
Көштен кейін қалма деп сүйреттіңіз,
Етікті қонышынан басып жүріп
Еркін жүріп-тұруға үйреттіңіз.
Жарылқап баламызды, жарымызды
Бақытқа бөледіңіз бәрімізді.
Патшаның баласындай тайраңдадық
Теріп жеп Сіздің шашқан тарыңызды.
Бірақ көп қыздырмады шекемді күн
Өмірге байқалып жүр бөтендігім.
Шөміштен қысылғанда бір – ақ білдік
Бәріде уақытша екендігін.
Шындықты келмесе де мойындағым
Уақытша екен ғой тойынғаным.
Біліп жүрмін – істеген ісім түгіл
Сөзіме де қарауыл қойылғанын.
Мен бірақ қарауылға үйренбегем
Күнімді артық көрем күйбеңдеген.
Ыңғайға жығылуға ыңғайым жоқ
Тілімді кесіп тастап сүйреңдеген.
Бұл күнде қалтам – тесік, Қарыным – аш.
Азайды арғымақтың жалы құлаш.
Алайда, ұйқым – тыныш, күлкім – түзу
Әйтеуір болмаған соң арым ылас.
Үн – түнсіз үйренсек те күрсінуді
Жұртқа да сездірмеймін бұл сырымды.
Түсімде көрдім бе екен сол кісіні
Дейтұғын: «жасытпаймын Жүрсінімді».
Қайтадан басталған соң аяңдауым
Есіме алып енді қоям бәрін.
Япыр – ай, сол көргенім – түсім болса,
Ұйқымнан керек еді оянбауым!
Бітпейтін адамдармыз біз дауымыз,
Басылмас сырқырау мен сыздауымыз.
Өмеке!
Таң атуға таянғанда
Ұйқымды керек шығар бұзбауыңыз!