Т. Сарыбайұлына
Ағайын күнде сыйлап бас тарта ма,
Қағайын қара өлеңмен досты арқаға.
Өзге емес, өзің жайлы ендігі өлең,
Ал, Темке, шақшаңды әкел, таста ортаға.
Жарасар егіз – қойға, жалқы – нарға,
Тас бұлақ қауғаласаң тартылар ма?
Арбалы ауылының баласы едің
Сүйреткен күміс күпшек алтын арба.
Елеңдеп есті жырға есі кеткен
Жасыңнан өлең қуған тесік өкпең.
Әр сөздің жалын сүзіп отырасың
Үйірге қосатындай осы көктем.
Алашқа аян болып жүрсе атағың
Жамылмай шайырлықтың құр шапанын
Балқытып көңілдегі қорғасынды
Құясың омпысына жыр – сақаның.
Маңызы – соңғы иінді, сарқындының,
Аңызы – көк бұзаушық алқындының.
Көргем жоқ, естігем жоқ басқа ақынды
Шығарған кітабынан даңқын бұрын!
Өлеңге керегі жоқ күш-айланың,
Сөзіңді жебей сауып, іш айранын.
Қазақта өзге ақынды мен білмеймін
Қызығын көрген бүкіл мүшәйраның.
Қулықпен ұпай алса жаппай жүлік
Мырза деп, сақи десіп мақтайды жұрт.
Жүресің көрінгенге қолқайыр ғып
Өзіңнің жол-пұлыңды таппай жүріп.
Үйінен шығуға да жұрт ерінсе,
Ізет қып
жүр келінше
бір Темірше,
Қағылған-соғылғанды тауып алып
Тұрасың кеңес беріп Күлтегінше.
Сыйласақ, біз ғой саған ағасың дер,
Жүреді бар мен жоқтың арасында ер.
...Оқимын осы өлеңді сен өлгенде,
Ал, Темке, тірлігіңде бағасын бер!