Амангелді Ермегияевқа
Ілесе алмай желіккен заманаға
Жібек көңіл жыртылса жамала ма?!
Байқа дейсің.
Байқауға мұршам келмей,
Қайқаңдаймын ер батып, Аман аға!
Қатал заман жеткізбей қармасуға,
Ақылым мен азабым арбасуда.
Кейде батып барамын су түбіне
Кейде тұрам қалтылдап жар басында.
Әлі талай алдымда майдан бардай
Жүрем ылғи жиын мен тойдан қалмай.
Аңқылдаған көңілім алып-ұшып
Отқа түсіп кетемін кейде аңғармай.
Қанат қалай ұшуға талпынбасын,
Арман, әлі албыртқан қалпындасың.
Ақын болсам,
Ақынның тағдырынан
Қайда қашып құтылар алтын басым?!
Ішім жұқа,
Бір жанмын сырты – қалың,
Етеңіме өңмеңдеп ұтыламын.
Маңайымда мейірман жандар бар да
Мамыражай сеземін күн туарын.
Тайып кетсе тақымым –таяқ дайын,
Жақсы кісі – секілді саяқ қайың.
Арасынан тұманның бұлдырайсың,
Жағалаудан жылт еткен маяқтайын.
Олқым да көп,
Кешірмес кемісім бар
Тікеніме тырнатпай, жемісімді ал,
Үзілмесін үміті үлкендердің,
Аман болсын ағалар мені шыңдар!