Әке
Өмір
-аяз арқамды қарып бүгін
Тарықтым ғой!
Тарықты, тарықты ұлың...
Тарыққанын сездің бе, түсіме ендің,
Түсіме еніп көрмеп ең
, жарықтығым!
Түсіме ендің
– бар шығар бір себебің.
Үстіңде сол
солдаттық сұр шинелің.
Суық жүзбен қарайсың жазғырғандай
Мойыныма су кетіп жүрсе менің...
Елің үшін, ұрпақ пен ұлан үшін,
Сен мерт болдың.
Мен жүрмін жылап ішім.
Осалдаумын. Боспын мен. Оған бірақ,
Ажалыңмен сен де, әке, кінәлісің!
Аман болса елімнің көші алдағы
Дей алмайды мені ешкім осал бағы,
Аялап-ақ өсірді елім бірақ,
Әке, сенің орныңды баса алмады!
Қандай пайда қарынның тоқтығынан,
Шобырдаймын – шаң кетпес шоқтығынан,
Жасықтаумын. Жалтақпын. Соның бәрі,
Әке сенің өмірде жоқтығыңнан!
Батылырақ емеспін, татымдырақ,
(Бұл сырымды білмейді жатым бірақ).
Өзің болсаң – өткірлеу болар ма едім.
Болар ма едім сен болсаң – ақылдырақ!
Әке болдым. Жасықтық – мін екенін
Жуас ұлға ұқтырып, түлетемін.
Кім екенін білмеп еп мен әкенің,
Әкесіздің білмейді ол кім екенін.
Өмір – айна. Кейде айна шатынайды.
Тамағыңның тұзы ылғи татымайды.
Ал жуас ұл қатулау қабағымды
Қабағының астымен бақылайды.
Мен марқайып елімнің қымтауына,
Көмбеп едім тағдырдың ұнтауына
Өзің болсам деймін ғой, кім біледі,
Бұл әншейін көңілдің сылтауы ма!..