Бұлбұл
Қазағымның бақ қонған маңдайына,
Ұя салған бұлбұл құс таңдайына.
Қасиетті жерімнің шыбығы мен
әр ағашы татиды бал қайыңға.
Жері – дархан қазақтың, кенен елі,
Көшін бастар көреген, кемел ері.
Ұрпақ ұстар – салт-дәстүр, өнегені,
Уық ұстар – шаңырақ, керегені.
Болашағын бесікке құндақтаған,
Қасиетін ешкімге былғатпаған.
Қазағымның жеріне кие қонған,
Жер жәннаты – Жетісу қымбат маған.
Жетісудың өзені өрнектелген,
Өлең-жыры өмірге өрнек берген.
Жаны жайсаң жандар бар Жетісуда,
Пейіл болса, «жақсыны көрмек» деген.
Жадыратар жаныңды тау самалы,
Табиғатын көрген жан тамсанады.
Бір баласы – алаштың өлең жазып,
Бір баласы – қазақтың ән салады.
Бір өрені қазақтың – дүлдүл Дәнеш,
Жасампаздық үнімен бұл күнге әуес.
Әуелетіп зеңгірін алты алаштың,
Жетісуда сайраған бұлбұл Дәнеш:
...«Біздің ауыл Текшенің етегінде,
Ерте шықсам ауылыңа жетемін бе?
Ақ тамақтан емінте бір иіскетсең,
Айналсоқтап ауылыңнан кетемін бе?»
Ән алады тынышын әр естінің,
Тіріледі. Тірілді Дәнеш бүгін.
Еріп кетті таңдайда тәтті өлеңі,
Келіп кетті еріксіз ән естігім.
Бұлбұл Дәнеш – өнердің Ақберені,
Дүлдүл Дәнеш – ән-жырдың бақ-кенені.
Аққу-қазды әлдилеп сазды үнімен,
Ән теңізде тербеген ақ кемені.