Гүлназға
Мұнарлы аспан,
Мұнарлы күз,
Мұнар күн,
Аяғына шыға алмаймын бір әннің.
Көзім жұмсам көлбеңдейді елесің,
Бәлкім сені шындап сүйген шығармын.
Тереземді қақса жаңбыр тамшысы,
Ол беймаза сағыныштың жаршысы.
Мазасын ап таңғы тәтті ұйқымның,
Жүрегімде тұрды бейнең шарпысып...
Жеткізе ме?
Сан-сан тарау жол әлі,
Кімде мендік махаббаттың обалы.
Желтоқсанда желмен ұшқан бір шоқ қар,
Рухым боп кірпігіңе қонады.
Бейтаныс жол қарсы алдымнан қол бұлғап,
Аппақ елес шақырады алдымнан.
Жігерімді қанат қылып ұшамын,
Мені күтіп сонадайдан сан жылдар,
Мені мұңға көметін жол – бұл емес,
Талықсытып жиі арбайды мың елес.
Менің мынау сағынышымның алдында,
Хафиз айтқан сағыныштар түк емес!
Іздеп тапқан сарғаюдың түбінен,
Менің ең бір қастерлейтін гүлім ең.
Ең бақытты адам болып қалармын,
Маңдайыңнан бір сипаған күні мен!!...