Шаһар, үнсіздік
Қалаға жауды қар,
Қамкөңіл бақтарға,
Сүреңсіз қыркүйек ұқсайды ақпанға.
Тәні мұз гүлзардың жүрегін тілгілеп,
Маңдайға ұрады мазасыз түнгі леп.
Тізесі Есілге ентелеп тоқтаған,
Анау сұр үйлерден бір жылу жоқ маған.
Сен келер жолдардың бәрі де ақ боран,
Сен өтер сулардың бәрі де ақ боран!
Баспалдақ үстінде өмір тұр жалаңаш,
Үміт тұр ешкім кеп есігін қақпаған.
Сезгемін ол түстің бітерін,
Сезгемін мен оның үзіліп түсерін.
...Әлемде жаумаған бір түйір ақ қардай
Әлемде болмаған бір сәлем күтемін!
Шаһарлар,
Шаң көшкен мазарлар,
Бейуаққа бой созған мешіттер, азандар.
Кешіккен автобус,
Күп-күрең қабақтар,
Шылқыған қолшатыр, су кешкен балақтар...
Бәрі де мен үшін кешегі түсімдей,
(Сірә, мен өтермін ешкімді түсінбей).
Жол шегін іздеймін һәм ескі һәм алуан,
Бәрінде үнсіздік,
Асапнға не болған?..
Аңсарымды ерте кел, қараша-ау, былтырғы,
Ерте кел сен көрген былтырғы күлкімді!
Қанша күн телмірдім...
Ол қақпа жабулы,
Мұнартқан жүрекке сұр құлып салулы.
Үнсіз кеш алдыма құлайды көлденең,
Қаладым мен де үнсіз қалуды...